کد مطلب:33590 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:104

پرستش خدای واحد و آباد كردن دل به یاد او یك معنای مهم و در عین حال ساده دارد و آن عبارتست از آنكه ما آدمیان هیچ یك خدا نیستیم و خداوند یكی است. ما انسان های مخلوقی هستیم و باید در این جهان حق انسانیت و مخلوقیت را ادا كنیم. از جایی كه بشر بر پله ی الوهیت پا می نهد، مفسده ها آغاز می شود. این پلكان الوهیت مدارج و پایه های مختلف دارد كه تشخیص آنها همیشه كار آسانی نیست. اگر كسی اوصاف ویژه ی خداوند

[صفحه 159]

را بشناسد و هوس كند كه آن اوصاف را داشته باشد، به همان میزان به شرك آلوده خواهد بود.

در واقع ابلیس از آنجا شیطان شد كه هوس كرد تا صفتی از صفات ویژه ی خدا را از آن خود كند. امیرالمومنین (ع) در خطبه القاصعه در ضمن بیانی رسا و طولانی این مطلب را به خوبی تشریح كرده اند. در ابتدای خطبه ایشان بیان می دارند كه برخی صفات را خداوند برای خود برگزیده است و آن را از دیگران منع فرموده است:

الحمد لله الذی لبس العز و الكبریاء و اختارهما لنفسه دون خلقه و جعلهما حمی و حرما علی غیره و اصطفاهما لجلاله

(نهج البلاغه، خطبه ی 192)

سپاس خدایی را كه لباس عزت و كبریاء به تن كرده است و این دو را برای خود برگرفته و بر دیگران حرام نموده و خاص جلال خویش فرموده است.

بعد می فرمایند كه شیطان با خداوند در یكی از صفات او منازعه كرد:

نازع الله رداء الجبریه و ادرع لباس التعزز و خلع قناع التذلل. الا ترون كیف صغره الله بتكبره و وضعه بترفعه

با خداوند بر سر ردای جبریت منازعه كرد و لباس عزت به تن پوشید و روی بند تذلل از چهره برگرفت. آیا نمی بینید كه خداوند چگونه او را به خاطر خود بزرگ بینی اش، كوچك كرد و به جهت آنكه خود را بلند دید او را فرونهاد؟

بعد توصیه ای برای ما انسان ها دارند، می فرمایند:

بندگان خدا، مواظب باشید كه ابلیس شما را هم به مرض خود مبتلا نكند و با ندای (نزاع انگیز خود) شما را از جای نجنباند:

فاحذروا عبادالله ان یعدیكم بدائه و ان یستفزكم بندائه.

[صفحه 160]

صفحه 159، 160.